دخالت والدین در مشاجره کودکان
در این مقاله می‌آموزید که به‌عنوان والدین:
- اجازه دخالت در کدام‌یک از مشاجرات کودکانتان را دارید
- عملکرد شما برای حل این مشکل چگونه بایدباشد
مشاجره خواهر و برادرها اجتناب ناپذیرند
خیلی از والدین فرزندان کوچکی دارند که تقریباً هم سن و سال‌اند و به‌طورمعمول در طولِ روز ممکن است چندین بار، شاهد اختلافات و بگومگوهای خواهر و برادرها باشند. واقعیت این است که مشاجره‌ی خواهر و برادرها اجتناب‌ناپذیر است و لزومی ندارد که پدر و مادرها در هر مشاجره‌ای دخالت کنند، چراکه بسیاری از این مشاجرات خواهر و برادرها، معمولاً آسیبی در پی ندارند و خیلی زود خاتمه پیدا می‌کنند. لذا نیازی به مداخله‌ی والدین نیست.
از طرفی فراموش نکنید که دخالت والدین در مشاجره کودکان بطور مداوم مانع از این می شود که کودکان خودشان روش حل اختلاف را بیاموزند. برخی دیگر از این مشاجرات لفظی‌اند و شامل مخالفت‌های منطقی هستند و ممکن است سازنده باشند، ازاین‌رو تا زمانی که به پرخاشگری کشیده نشوند قابل‌اغماض‌اند.
باید مرز شلوغ‌بازی و بگومگو را تشخیص دهید؛ در بازی‌هایی که به شلوغ‌بازی معروف‌اند بچه‌ها رفتارهایی از قبیلِ دعوا، دنبال هم کردن، کُشتی گرفتن، کش رفتن پول یا اسباب‌بازی همدیگر، گرفتن و هُل دادن را دارند که این بازی‌ها بخصوص در دوران کودکی و در سنین دبستان و در بین پسرها بیش از دخترها رایج هستند.
به یاد داشته باشید که شلوغ‌بازی با پرخاشگری تفاوت دارد. در شلوغ‌بازی اثری از بگومگو و مشاجره نیست و بچه‌ها پرخاشگری ندارند و درعین‌حال در حین شلوغ‌بازی نقش‌های خود را عوض می‌کنند و در پایان از هم عصبانی نیستند، اما در پرخاشگری و مشاجره شرایط کاملاً برعکس است. شلوغ‌بازی را باید تحمل کرد چراکه بچه‌ها در کنار شلوغ‌بازی مهارت‌ها و قابلیت‌های اجتماعی را فرامی‌گیرند.
فقط در مواردی که بگومگوهای کودکان مخرب باشد، طوری که احتمال آسیب فیزیکی یا عاطفی برای یکی از کودکان که معمولاً کودک کوچک‌تر است، وجود داشته باشد و در شرایطی که مشاجره‌ی بچه‌ها خیلی هیجانی می‌شود و کار به توهین، ناسزاگویی، فحاشی و پرخاشگری فیزیکی شدید می‌کشد و احتمالِ از دست رفتن کنترل کودکان وجود دارد، والدین باید دخالت کنند.
توجه داشته باشید که اگر در شرایطی که احتمال آسیب و پرخاشگریِ شدید در مشاجرات بچه‌ها وجود دارد، نسبت به رفتار آن‌ها بی‌تفاوت باشید، این سکوت , ازآنجاکه به کودک این پیام را می‌دهد که کار تو اشتباه نیست و مورد تائید است می‌تواند باعث تکرار و تشدید رفتارهای غلط او شود.
مداخله‌ی والدین بهتر است به چه صورت باشد؟
- والدین باید از تعجیل و جانب‌داری کردن و حمایت از یکی از دو کودک، (که احتمالاً کودکِ کوچک‌تر و با جنسیتِ دختر است)، صرفاً با این استدلال که مبادا او قربانی شود، بپرهیزند.
- مداخلاتِ پدر و مادرها در دعواهای بچه‌هایشان باید بر حل مسئله ، تشویق طرفین به در نظر گرفتن نظر‌گاه دیگری و بهبود ارتباط بین دو کودک متمرکز باشد. در چنین شرایطی است که مداخله‌ی والدین جنبه‌ی آموزشی پیدا می‌کند.
- از کودکان خود در موردِ دعواهایشان توضیح بخواهید و سعی کنید آن‌ها را متوجهِ نقطه نظراتشان کنید، درواقع از طریقِ این تعاملات سازنده می‌توانید راه‌های پیچیده‌ی رفع مشاجرات را به بچه‌ها بیاموزید و این رویه می‌تواند کودکان را با راهبردهای مثبت آشنا کند.
- از اینکه بخواهید نقش قاضی داشته باشید بپرهیزید و دنبال مقصر نگردید. بلکه تلاش کنید موقعیت پرتنش موجود را به فرصتی برای یادگیری و آموزش تبدیل کنید.
- اگر دعواهای خواهر و برادرها بیش‌ازحد است، بهتر است برای آن‌ها مقررات روشنی در بازی‌ها مقرر کنید و با رعایت مقررات به آن‌ها پاداش دهید، اما با عدم رعایت قوانین مشخص برایشان تنبیه مناسب اعمال کنید.
- تنبیه کردنِ هر دو کودک به خاطر دعوا کار منطقی‌ای به نظر نمی‌رسد، چون در این بین بچه‌ای که واقعاً مقصر نبوده ممکن است دچار احساسات منفی شود و از طرفی بچه‌ی دیگر که عامل راه انداختن دعوا بوده با آگاهی از این شیوه‌ی واکنش والدین ممکن است سوءاستفاده کند.
-همواره از روانشناسان و مشاورین کودک راهنمایی های لازم را دریافت کنید تا مشکلات کوچک به مشکلات حاد تبدیل نشود.
1396/09/23